Fraszki 18 486 – 487 (Ap divi bruolim).

Type: bajka

Comment: Ulanowska 1895

Access: public

Phrases

Orthographic	Translettering	Translation (PL)
Sajmijniks nu-goja uz mieżu kuku łasiejtu diel stiejpu, kur traŭks stiejpoj.	Saimijnīks [saiminīks] nūguoja uz mežu kūku laseitu deļ steipu, kur trauks steipoj.	Gospodarz poszedł do lasu po drzewo na obręcze, któremi się naczynia obija.
Stajgoja jis, stajgoja, cikom pi-łosa tos kuku, –	Staiguoja jis, staiguoja, cikom pīlosa tuos kūku, –	Chodził on, chodził, nim nabrał tego drzewa,
ajz-it jam tyms, nawar iz ciela iz-tikt, –	aizīt jam tyms [tymss], navar iz ceļa iztikt, –	zrobiło się ciemno, nie mógł trafić na drogę, –
ku ta jam dariet’?	kū ta jam darēt [dareit]?	co miał robić?
Sa-kur jis guńtieńcz i siad’ sildiedams i piejpadams, –	Sakur jis guņteņč [guņtenis ?] i sēd sildēdams i peipadams, –	Rozniecił ogień i siadł grzejąc się i kurząc fajeczkę, –
wieras, at-it cyłŭaks iz ju i soka:	verās, atīt cylvāks iz jū i soka:	patrzy, przychodzi ku niemu człowiek i mówi:
„Wasałs brolejt”! –	„Vasals bruoleit!”	„Czyś zdrów, bracie!” –
„Wasałs!” –	„Vasals!” –	„Zdrów!” –
„Woj pi-jemsi tu mani pi guńtieniś?” –	„Voi pījemsi tu mani pi guņtenis?” –	„Czy przyjmiesz mnie do ognia?” –
„Diel kam! Sildietiś!” –	„Deļ kam! Sildētīs!” –	„Czemu nie? Grzej się!” –
„Tu mania naza-biejst”, soka tyś cyłŭaks, ”eś asmu tieŭ brols!” –	„Tu mane nazabeist”, soka tys cylvāks, „es asmu tev bruoļs!” –	„Ty mnie się nie bój”, mówi ten człowiek, „ja jestem twój brat!” –
„Kaj-że tu mań brols esi, ka eś pi motis wins dałs?” wajcoj tys sajmijniks.	„Kaiže tu maņ bruoļs esi, ka es pi muotis vīns dāls?” waicoj tys saimijnīks [saiminīks].	„Jakże możesz być moim bratem, skoro ja jestem jeden u matki?” – pyta gospodarz.
Wot jis jem stośtiet’ tys cyłŭaks, ka jus motia, wial jej nabieja gojusia pi wiejra, jaŭna wial mejta, –	Vot jis jem stuostēt tys cylvāks, ka jūs muote, vēļ jei nabeja guojuse pi veira, jauna vēļ meita, –	Wtedy zaczyna opowiadać ten człowiek, że ich matka będąc jeszcze młodą dziewczyną,
jej dadziejwojusia i jej nu-gubieja ju, –	jei dadzeivuojuse i jei nūgubēja jū, –	niezamężną, urodziła go
ar juśtieniu nużniaŭgusia i mieżâ zam sikstys pa-bozusia, –	ar jūsteņu nūžņauguse i mežā zam sīkstys pabuozuse, –	i paskiem udusiła i w lesie pod korzenie zakopała,
a jam tagad wajag elniâ cȋjśt’ pokotu par motis grakim, łyłys mukys jôcisz!...	a jam tagad vajag eļnē cīst pokotu par muotis grākim, lylys mūkys juocīš!...	a on teraz musi w piekle cierpieć pokutę, za grzechy matki, i cierpi wielkie męki!...
I prosa jis taj: Ka nu-iszkys iz satu, łaj itu juśtieniu motiaj at-dud’, woj jej piza-ziejś pi jôs!	I prosa jis tai: Ka nūīškys iz sātu, lai itū jūsteņu muotei atdūd, voi jei pīzazeis pi juos!	I prosi go, że jak on pójdzie do domu, żeby ten pasek matce oddał, czy też ona się przyzna do niego?
Wajcoj sajmijniks: „Ak, brolejt, woj ta tu mudri sprugszkys nu-muku?” –	Vaicoj saimijnīks [saiminīks]: „Ak, bruoleit, voi ta tu mudri sprugškys [sprukšyks] nu mūku?” –	Pyta gospodarz: „Braciszku, a czy się ty prędko uwolnisz z mąk?”
A jis at-soka: „Ka nu-mierśś motia, tułajk jej nu-iś iz munu witu, a eś tikszu dabasus!” –	A jis atsoka: „Ka nūmierss muote, tūlaik jei nūīs iz munu vītu, a es tikšu dabasūs!”	A on odpowiada: „Jak matka umrze, wtedy ona pójdzie na moje miejsce, a ja się dostanę do nieba!” –
Nu-it sajmijniks iz satu, stosta, ka jis ajzamaldiejś i mieża guljejś, nu i pa-dud’ tu juśtieniu motiaj:	Nūīt saimijnīks [saiminīks] iz sātu, stuosta, ka jis aizamaļdējs i mežā guļjējs [gulējs], nu i padūd tū jūsteņu muotei:	Wraca gospodarz do domu i opowiada, że zabłądził i w lesie spał i podaje ten pasek matce:
„Sza tieŭ, mam, gaśtińczi nu dała!” –	„Ša tev, mām, gastiņči nu dāla!” –	„Masz, mamo, gościńca od syna!” –
Jej nu riejzi napiza-ziejst, ka jej taj pa-darieja, bet pieczok piza-zynas. –	Jei nu reizi napīzazeist, ka jei tai padareja, bet piečuok pīzazynās. –	Ona zrazu się nie przyznała, że tak zrobiła, ale potem przyznała się.
Ka jej piza-zyna, taj jej i numyra i nu-goja iz jô witu, iz dału, a jis otkon nu-goja iz dabasim!	Kai jei pīzazyna, tai jei i nūmyra i nūguoja iz juo vītu, iz dālu, a jis otkon nūguoja iz dabasim!	Skoro się przyznała, tak umarła i poszła na miejsce syna, a on znów poszedł do nieba.